23e dag van Foncebadón – Ponferrada ma 03-06-2019

Afgelopen nacht weer een goed matras, blijf het zeggen omdat het voor mij, in verband met mijn rug, erg belangrijk is. Vroeg wakker 04.30 uur, zes mannen in een kamer en dan is er kennelijk altijd wel één die last heeft van uitlaatgassen. Om 05.30 uur was ik er wel klaar mee en ben ik opgestaan. In het donker, liet natuurlijk toilettas vallen, dus iedereen even vrolijk. De meesten waren dat gisteren ook al; kwam geen stom woord uit. Er waren twee Spanjaarden en die waren echt vriendelijk. Van de anderen weet ik de nationaliteit zelfs niet. Iets tussen mensenschuw en onbeschoft. Om 06.00 uur gaan lopen maar het was nog donker. Gelukkig liep er een vrouw met rugzak en koplamp in de straat dus die ben ik maar gevolgd. En dat kwam goed uit. We liepen het bouwval uit en al snel begon het licht te stijgen en werd het een beetje lichter. Na circa 30 min kwam ik bij het Cruz de Ferro. Daar stonden Susan en Annie ook te wachten op wat meer licht. Want hier moet je toch echt op de foto. Is dus ook gebeurd. Het Cruz de Ferro is eigenlijk niets meer of minder dan een ijzeren kruis dat in een hoop stenen staat. Veel pelgrims nemen van huis een steen mee en leggen deze bij de hoop. Volgens het boekje betekent dit ritueel het symbolisch afleggen van iets wat hun ziel bezwaart. Een soort boetedoening…. Thomas heeft hier lang geleden, in 2005 na Chr, ook een steen gelegd met de initialen ‘TL’. Ik had hem beloofd om te kijken of ik de steen zou kunnen vinden. Het is een enorme hoop stenen. Na 30 sec hield ik het voor gezien. Volgende keer beter Thomas…. Hierna begon het dalen en soms ook licht omhoog te gaan. En weer een geweldig mooi berglandschap met bloemen, vogels en smalle paadjes. Ik liep nagenoeg alleen. Het was steil naar beneden en rotsachtig. Het was prachtig maar wat een drama voor m’n gestel. Eerst was het nog behoorlijk koud maar al snel kwam de zon! Na 13 km in ruim 3 uur te hebben gezwoegd, aangekomen in El Acebo. De eerste terrasjes zaten al vol, dus ik besloot door te lopen en….dat ging iets langer duren dan gepland. Ik had de hoop dat het dalen nu wel klaar was. Maar niets was minder waar. Uiteindelijk na nog eens 7 km, waarover ik 2 uur 20 min deed, aangekomen in het dorp Molinaseca. Daar gegeten en daarna naar Ponferrad gelopen. Voor die tijd mijn nood rantsoen nog aangesproken. Vorige keer waren dat KitteKats, de chocolade kon ik drinken. Nu Principe bisquits; was wel nodig om hongerklop te voorkomen. Uiteindelijk vandaag 29,5 km in 7 uur en 30 min gelopen. Voor mijn gevoel, was dit de zwaarste etappe tot nu toe. Het was steil en de losse stenen maakten het erg lastig. Het was natuurlijk ook weer meer dan mooi om mee te mogen maken, maar iets minder…..was niet verkeerd geweest. Na het eten kwam ik Annie nog tegen. Zij  vond het prachtig en wel meevallen….. Na afgelopen nacht had ik wel zin in wat privacy zeker toen ik zag dat ik alleen nog kon kiezen uit een Albergue met 175 slaapplaatsen of een hostel. Wordt dan wel weer alleen eten vanavond. Slaapplek gevonden in Hostel San Miguel. Tegen de binnenstad, ziet er schoon uit, airo, eigen toilet en douche, lakens en een keihard matras voor € 38. Vanmiddag niet veel gedaan, biertje gekocht en deze blog geschreven. Het blijft grappig om in je gedachten stil te staan bij de gebeurtenissen van de afgelopen dag en dit op te schrijven. En het is zeker leuk als anderen daar zo nu en dan op reageren. Gisteravond is het toch nog gelukt om alle foto’s te downloaden. Plotseling had ik 4G op mijn telefoon; hotspot met Ipad en het lukte. Vanavond in een achteraf tentje heerlijke gambas a la plancha en patatas bravas gegeten. Gelukkig was het noodrantsoen nog niet op!