29e dag van Palas de Rei – Ribadiso da Baixo zo 09-06-2019

Het matras was in alle opzichten een twijfelaar! Janet is gisteren, op een blaar na, ongeschonden uit de strijd gekomen. Fit opgestaan! Het is bijzonder dat Janet dit tot nu toe al heeft gepresteerd. Als je dit een half jaar geleden had gezegd, had ik me dat echt niet kunnen voorstellen. En Janet beaamt dit!! Na het ontbijt rond 08.00 uur gestart. Het was niet koud, wel bewolkt met af en toe zon. Dat is de hele dag zo gebleven; in de middag wel warmer dus korte broek en korte mouw. Halverwege de ochtend liepen Janet en ik min of meer tegen een Mexicaans gezin aan van zes personen. Vader en moeder, drie jochies van 5, 2 en 1 en een meisje van 3. En dat hele spul was vanaf Sarria, ongeveer 117 voor Santiago, aan de wandel. Ze wandelen nu zeven dagen en denken dat ook nodig te hebben om Santiago te bereiken. Petje af voor het geduld dat nu ook al nodig is om de heren van 5 en 2 aan de wandel te houden. De omgeving was zo’n beetje als dat van gisteren, mooi groen, glooiend maar niet spectaculair. Een stop bij een koffietent in the middle of nowhere  leverde mij een op de grond van het toilet liggende herenportemonnee op. De naam op het id bewijs dat hierin zat, heb ik luidkeels op het overvolle terras geroepen. Maar de Amerikaanse eigenaar was al vertrokken. Gelukkig herkenden twee Amerikanen de foto en beloofden de portemonnee bij de eigenaar af te leveren. Ik heb er maar op vertrouwd en in de loop van de middag werd bevestigd dat de portemonnee en eigenaar weer waren herenigd. Vlak voor het plaatsje Mélide zijn Janet en ik nog een kapelletje in gegaan. En eigenlijk zoals altijd overvalt mij dan de sfeer: de geur van de brandende kaarsen, de kerkmuziek, het altaar, de entourage….. één en al mystiek!!! Natuurlijk is daar een kaarsje aangestoken ook voor de zieke collega van Janet. Na een korte lunch waren we in Mélide, een kleine stad waar het wel behoorlijk druk was. In de hoofdstraat zag Janet één van de Japanse vrouwen die we gisteravond in het restaurant hadden gezien. Ze was zichtbaar ongelukkig. Al snel bleek dat zij de rest van haar reisgezelschap was kwijt geraakt. Alleen Japans te kunnen spreken, maakt het er dan niet makkelijker op. Gelukkig had Suruki het mobiele telefoonnummer van haar reisleidster. Nadat ik het zes keer had gebeld en een bericht had verstuurd nam ze bij de zevende keer op. We hebben Suruki achtergelaten bij een café waar zij later is opgehaald. Janet kreeg van de dolblije Suruki een typisch Japans zakje met snoepjes. Het niet aannemen was niet aan de orde. Na ongeveer 5 diepe buigingen over en weer en Japanse kreten van dank zijn we door gelopen. De laatste km’s naar Ribadiso da Baixo waren pittig, een paar forse stijgingen en dito dalingen. Na 28,5 km 7 uur en 15 min te hebben gelopen, kwamen we aan in Pension Albergue Los Caminantes. De twee persoonskamer en badkamer zijn niet groot, maar wel schoon, meer dan voldoende voor ons. Vandaag is me opgevallen dat het wat drukker is met pelgrims. Je ziet toch wel veel mensen die alleen de laatste 100 km naar Santiago lopen om zo het Compostelaat (een door het bisdom van Santiago uitgegeven bewijsstuk van het volbrengen van de tocht) krijgen. Vooral veel jonge gasten die als een speer voorbij komen en bij wijze van spreken hun vliegticket voor de terugreis al uit hun backpack hebben hangen. Het verstoort de heerlijke rust, zoals ik de afgelopen weken heb meegemaakt, toch wel een beetje, jammer…. Vanaf nu zijn er ongeveer 43 km te gaan voordat Santiago is bereikt……… Het gaat knellen…..!!!