2e dag van Pasajes naar Orio

Over gisteravond is weinig te melden. Op een terras in het dorp lekkere patatas bravas gegeten. Normaal menu was niet mogelijk ivm allerlei festiviteiten die daar waren. Om 20.00 uur lag ik in bed en om 22.00 uur ging het licht verplicht uit. Redelijk geslapen; had toch wel wat last door HPDP. Vanmorgen om 06.15 uur muziek ‘Buenas dias’, opstaan dus!

Rond 07.15 uur naar dorp gelopen en na ontbijtje met bootje de rivier overgestoken. De Duitse dame kwam er aan de overkant achter dat ze haar loopsticks was vergeten. Ze wilde eigenlijk niet terug. Op advies deed zij dat toch maar. Gezien het parcours dat vandaag volgde, zal ze blij zijn dat zij de loopsticks toch heeft opgehaald. Al direct na het afmeren van het bootje loop je een prachtige natuur in. Maar na de eerste hoek slaat de schrik je om het hart. Een enorm steile, stenen trap omhoog! Het tellen van de treden ben ik bij 100 gestopt. Het was vroeg in de ochtend maar het zonnetje begon voorzichtig door te breken. En wat is het groen tegen deze heuvels; fris groen, maar ja, na zoveel regen ook niet raar. Prachtige vergezichten over de Golf van Biskaje. En zo stil en zo weinig mensen. Prachtig! Al snel moet je echter alert zijn op de gladheid van de rotspaden waar ook nog behoorlijk wat modder ligt. Uiteindelijk de eerste 5 km afgelegd in ongeveer 2 uur. Niet echt snel dus; normaal gesproken loop ik zo’n 5 km in 1 uur. Wat grappig is dat je op sommige delen van de route mensen tegenkomt die een wandelingetje maken over het gemakkelijke deel. Als je dan het contrast ziet met de peregrinos met rugzak, behoorlijk schoeisel en loopsticks. Bij aankomst in San Sebastian brak de zon volledig door. Ingesmeerd de hele boulevard afgelopen. Prachtig strand en omgeving! Honderden toeristen lopen daar. Je komt daar echt voor je rust! De route leidde vervolgens weer steil omhoog, omlaag, modder, zand, bijna uitglijden en elke keer weer blij zijn met je loopsticks. De mensen die afgelopen nacht in dezelfde albergue hebben overnacht, ben ik al snel uit het oog verloren. De rest van de route nauwelijks iemand gezien. Prachtige natuur, zeker ook het pad, dat echt goed begaanbaar was, achter de huizen die gebouwd zijn langs de kust. Na dit pad achter de huizen eigenlijk een herhaling van de ochtend. Steil, glad en modder en prachtige natuur. Maar toch, je moet zo alert zijn om niet te vallen en het is voor mij soms zo zwaar dat ik moet stoppen om even op adem te komen. Ook nu was een lunch niet echt mogelijk. Een meegenomen croissant smaakte top. Flesje regelmatig gevuld met vers bergwater, niet verkeerd hoor! Kort voor Orio de plaats van bestemming een soort van café, een cola zou wel super lekker zijn. Helaas bleek het een alternatief gebeuren te zijn van een soort koude groene thee aangelengd met sinaasappelsap. Smaakte samen met een stukje chocoladecake niet slecht. Kreeg nog een folder mee voor het geval ik nog een keer terug zou komen…….  Nu nog 3 km te gaan, het einde is in zicht. Helaas ook nu een enorm rotsen pad met blubber. Klunen en nog eens klunen. De albergue die ik op het oog had, ligt circa 2 km buiten Orio. Moet kunnen zou je denken, behalve dan de laatste kilometer. Stijl omhoog en dat na zo’n dag als vandaag. Met in mijn hoofd een koud biertje, warme douche en in ieder geval spaghetti als voorgerecht, werden de laatste meters afgelegd. Wat grappig dan om te ontdekken dat de aubergue gesloten is. Geen mens te bekennen! Telefoon gepakt, helaas geen stroom meer. Zoektocht in rugzak naar powerbank. Alle beschikbare gelegenheden gecheckt en uitgekomen bij hotel ‘txanka erreka’ in Orio. Maar ja, hoe daar te komen. Elke stap meer zou mijn gemoedstoestand over het randje brengen. Hotel gebeld, maar de dame daar was niet echt in Engels onderlegd en ook mijn beperkte kennis van het Spaans bleek onvoldoende. Geprobeerd via het hotel een taxi te regelen die mij vanaf de gesloten albergue naar het hotel zou brengen. Maar helaas ging dat niet lukken. Juist op dat moment kwamen de buren van de albergue thuis. Zij belden een plaatselijk taxibedrijf, maar net zoals ik zelf had ervaren, werd er niet opgenomen. En Spaanse mensen zijn de slechtste niet. 20 minuten later stond ik voor het hotel. En zij weigerden ook nog geld aan te nemen; toch briefje van € 20 in hun auto achtergelaten. Al met al na 32 km lopen en 12 uur onderweg in een hotel. Ik denk dat ik in werkelijkheid 11 uur heb gelopen. Overige tijd verspild aan pauzes en geneuzel om bij het hotel te komen. Conclusie van vandaag: nauwelijks Camino gevoel, deze route vele malen zwaarder dan Camino Francés, mijn lijf sputtert niet tegen behalve dan de gebruikelijke HPDP! Welterusten…..ben wel een beetje moe!