30e dag van Ribadiso da Baixo – Pedrouzo ma 10-06-2019

Het bed dat ik vannacht had was net iets te kort en kraakte enorm, matras was ok. Wekker om 07.00 uur en rond 08.00 uur gestart met de wandeling. Janet haar kuiten liepen gisteren aan het einde van de dag ‘vol’, maar vandaag weer volledig hersteld. En dat is het waar het omgaat……inspanning ok, maar zonder herstel geen vervolg! In het eerste dorpje Arzúa Centro kwamen we onze groep Japanners weer tegen. Alexandra, de reisleidster, herkende ons nog van de avond in het restaurant en legde direct de link naar de opgeloste ‘vermissing’ van Suruki. Zowel Janet als ik kregen van haar een stevige hug! De Japanners keken toe en te zien aan hun hoffelijke buigingen waren ze het er helemaal mee eens. En natuurlijk werden hierna over en weer de nodige foto’s gemaakt. Suruki was vanwege een blessure hier niet bij. Deze momenten waren voor Janet en mij zo lief…..! Hierna stil genietend van dit moment doorgelopen. Al snel terecht gekomen bij een kunstenaar die speciale stempels in je pelgrimspaspoort zet. Ook bij mij een prachtig exemplaar toegevoegd. Na ruim een uur gewandeld te hebben, in een gelijksoortig landschap als gisteren, tijd voor wat drinken en eten. Terwijl we daar zaten, kwam één van de Japanse dames in beeld. Het bleek de beste vriendin van Suruki te zijn. Zij overhandigde als dank voor onze hulp aan Janet een zelf gemaakte Omamori (draagbaar geluk voor elk moment), een soort tasje, gemaakt van haar eigen kimono. Geweldig om te zien hoe deze Japanse dit met liefde aan Janet overhandigde. Het weer was zo’n beetje als gisteren. Dus perfect om te wandelen. Opvallend was vandaag het aantal fietsers. Ze schieten je, voor zover ze al op dezelfde paden/wegen rijden, aan alle kanten voorbij. Veel mensen op een moutainbike, met of zonder bepakking en soms zelfs met een accu. Er zijn bikers die hun bagage van het ene naar het andere punt laten bezorgen. Op een gegeven moment werd ik op mijn mobiel gebeld door een anoniem nummer. Opgenomen en het bleek de politie in Nederland te zijn. Het was best een moment van schrikken. Hans-Peter en Mark fietsten vandaag de Elfstedenroute en dan is al gauw de gedachte, zeker met in je achterhoofd het ongeval van gisteren tijdens de Camino, ….er zal toch niets…..! Gelukkig bleek het te gaan om een incident dat met mijn werk te maken had en dat ook nog eens loos bleek. Rond een uur of 13.30 uur hebben Janet en ik wat tapas als lunch gegeten. Bij wijze van uitzondering met een glaasje heerlijke droge witte wijn. Het leuke van dit gezamenlijk deel van de Camino is toch dat we samen leuke  herinneringen opbouwen. We genieten er enorm van. Na de lunch op weg naar ons volgende bed. Onderweg kwamen we Loek tegen; de man van Willy. Hij rijdt de camper elke dag tot het eindpunt en loopt dan in haar richting. We kenden hem niet maar hij was de enige die tegenovergesteld aan alle anderen liep. Dus het kon niet anders. En het klopte. Natuurlijk hadden wij gisteren ook gehoord over het ongeval waarbij twee Nederlandse pelgrims waren betrokken; een vrouw overleden en de ander zwaar gewond! Loek vertelde dat hij gisteren contact had gehad met de zoon van de overleden vrouw. Hij was hem tijdens een eerdere Camino tegengekomen. Hij had nog tegen Loek gezegd, ‘als je m’n moeder nu tegenkomt, doe haar dan de groeten van mij’. En nu zei hij tegen Loek: ‘M’n moeder is dood……!!’ Wat een in en in trieste afloop van iets wat zo mooi moet zijn!! Voor Janet en mij fijn dat we berichtjes kregen van mensen die zich afvroegen of wij op één of andere manier hierbij betrokken waren en zich dus zorgden maakten! Vandaag hebben Janet en ik in 5 uur en 30 min iets meer dan 23 km gelopen om het plaatsje Pedrouzo te bereiken. We slapen daar in pension A Solaina. Erg schoon…! Gebruik badkamer met bewoners van een andere kamer maar die zijn er niet, dus….. Morgen is het dan zo ver, de laatste dag van mijn Camino en natuurlijk ook die van Janet. Nog slechts 20 km gaan. Ik schreef al ‘dit gaat knellen’. De ongelooflijke vrijheid, de rust, de schoonheid van de natuur, de geweldige mensen in al hun soorten en maten, dat ga ik straks op een vreselijke manier missen! Maar…. door het ongeluk van gisteren besef ik direct hoe blij ik mag zijn, dat ik wel de Camino op een prachtige manier (bijna) heb kunnen uitlopen. Dat ik wel, met Janet, naar huis kan naar mijn kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en alle anderen die ik ken. Hoe bevoorrecht ben ik??!! Dus laten we dat ‘knellen’ maar vergeten……