5e dag van Larrasoaña naar Cizur Menor – wo 15-05-19

Eerst nog even de avond van dinsdag 14 mei 2019. Voor het eten op het terras met Thomas en ene Sammy ook uit Duitsland een wijntje gedronken. Sammy zit te balen want hij was vanmorgen met zijn wandelmaat vanuit Larrasoaña vertrokken in de richting van Pamplona. Hoe het kan is onbegrijpelijk, maar ze zijn elkaar kwijt geraakt. Sammy heeft geen mobiel en weet ook het nummer van z’n maat niet. Sammy naar de politie, zij zetten hem in een taxi en hij kiest er voor om terug te gaan naar Larrasoaña in plaats naar Pamplona. Hij ziet nu in dat dit geen handige actie was. Iedereen op het terras zat stiekem met het verhaal mee te genieten!! Met het diner, niet echt voedzaam overigens, zat ik aan tafel met Thomas en een Zweedse en Duitse dame. Was super gezellig! Engels en Duits door elkaar, af en toe aangevuld met Google Translate. Na het eten nog blijven zitten met de Belg en Thomas. Al snel sloot een Braziliaan zich aan. Toen Thomas zijn herkomst hoorde, zei hij niets meer of minder: 1-7. Het gezicht van de Braziliaan zag er uit alsof hij door een wesp was gestoken. Thomas stond op en maakte een nederige knieval voor de man. Hij pakte zijn hand en zei dat het maar een grapje was. Voor mij was het niet echt duidelijk totdat Thomas het verhaal hierachter vertelde. Op 8 juli 2014 werd de WK halve finale voetbal tussen Brazilië en Duitsland gespeeld. De uitslag werd 1-7. Een enorme opdoffer dus en het verhaal is dat deze nederlaag elke Braziliaan tot op de dag van vandaag zeer doet. Nou en zo te zien klopte dat wel. Gelukkig heeft de sfeer er verder niet onder geleden; een paar glaasjes rode wijn doen wonderen. Aan het einde van de avond hadden Janet en ik telefonisch contact. Tijdens het gesprek was ik druk op zoek naar mijn telefoon. Niets in m’n broekzak, niets in mijn tas. Ik zei dus tegen Janet dat ik mijn telefoon kwijt was. De reactie van Janet was ‘volgens mij ben je mij aan het bellen met je telefoon’. Hoogste tijd om naar bed te gaan!! Ik had een heerlijk matras. Maar rond 02.30 uur bleek een van mijn kamergenoten te slaapwandelen. Ik werd wakker en zag dat hij aangekleed was en de kamer uitliep. Kort hierna kwam hij terug, liep een paar rondjes in de kamer, rommelde wat met muntgeld en mompelde wat. Hierna ging hij gekleed weer op bed liggen. Gevolg was ik wakker en hij vanmorgen niet wakker te krijgen was. Vanmorgen om 07.30 uur weer aan de wandel. Een prachtige route met wat lichte stijgingen en wel wat forse dalingen. Op zich een stuk minder zwaar dan gisteren, maar sommige spieren in mijn benen en schouders dachten daar zo nu en dan toch wel anders over. De route ging ook dwars door Pamplona. Wat mij betreft een stad die veel lijkt op de andere Spaanse steden die ik gezien heb. In deze stad de laatste km met Thomas meegelopen. Na drie weken vertrekt hij naar huis; volgend jaar komt hij terug om naar Santiago te lopen; ook voor hem het ultieme doel. Na 22,5 km in 5 uur en 40 min rond 14.00 uur aangekomen in Cizur Menor. Daar een slaapplaats gevonden zonder diner. Vanmorgen ben ik trouwens ook twee Nederlanders tegengekomen. Vader Bart met dochter Sophie uit Zeist. Zij loopt de hele Camino, vader een deel en moeder komt het laatste deel. Wel ver in Frankrijk gestart!! Het is toch geweldig dat je dit met je kind kan meemaken……..!!?? Vanmiddag een deel van deze blog in dit restaurant geschreven. Lekker biertje erbij….  Komt de Amerikaanse Susan, die ik gisteren al had ontmoet, ook binnenlopen. Ze is verdrietig en huilt zonder tranen! Paar weken geleden is in Barcelona haar telefoon gestolen. Nu heeft ze een Spaans nummer en mobiel. Hoe of wat is er niet uit te krijgen. Maar Facebook, Messenger en alles wat iemand in deze tijd met social media moet of kan, is volgens haar geblokkeerd. Bellen lukt ook niet meer. Met mijn mobiel heeft ze naar familie in Amerika gebeld. Aan het gesprek te horen, kreeg ik niet de indruk dat daar de oplossing vandaan zal komen. Eigenlijk was ik het na enig gedoe wel beu. Gelukkig waren er een Spaans meisje en jongen die vloeiend Engels spraken en heel welwillend waren. Ik ben weggegaan; of Susan geholpen is, zal ik morgen wel te horen krijgen. Vanavond met Denis, een Fransman uit Metz, die ik vanaf de eerste dag al ken, gegeten. Hij spreekt niet veel Engels en ik nog minder Frans. Met handen en voeten en weer Google Translate zijn we een eind gekomen. Was gezellig! Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen……!!!